رانندگان کامیون به چه چیز اعتراض دارند؟

با افزایش فشار اقتصادی بر اقشار کارگری جامعه اعتراضات غیر سیاسی  در حال گسترده‌‌تر شدن است در این شرایط اصناف کارگری در حال وارد شدن به فاز جدیدی هستند و سعی می‌کنند در قالب قانون اساسی، حقوق عقب مانده خود را پی‌گیری کنند.

همواره عدم قدرت داشتن اصناف و تشکل‌های کارگری یکی از موضوعاتی است که فعالان کارگری و صنفی به آن اعتراض داشتند ولی حالا باتوجه به اینکه باید اعتصاب ۲۰۱۰ کارگران صنعت نفت را موفقیت آمیز قلمداد کنیم باقی اصناف و تشکل‌ها از همین طریق می‌خواهند به خواسته‌های صنفی خود دست پیدا کنند.

در چند روز گذشته اطلاعیه‌ای از سوی برخی از فعالان صنفی کامیون‌داران در شبکه‌های مجازی دست به دست شد که آنها هم می‌خواهند برای احقاق حقوق خود دست به اعتصاب سراسری بزنند، اعتصابی که خودشان آن را در ادامه اعتراضات کامیون‌داران در سال ۹۷ می‌نامند.

اعتصاب سراسری کامیون‌داران در سال ۹۷ از روز اول خرداد در ۱۶۰ شهر از ۲۵ استان ایران، آغاز شد. این اعتصاب به صورت روزانه ادامه داشته ‌است. این اعتصاب در روز سه‌شنبه اول خرداد در ۷ استان با خودداری کامیون‌داران از حمل بار آغاز شد و گسترش یافت که در ادامه و استمرار اعتصاب کامیون‌های تانکر، سبب اختلال در توزیع بنزین و گازوئیل شده و چندین جایگاه سوخت بنزین در سراسر ایران از مدار سوخت‌رسانی به صورت موقت خارج شدند. برخی از رانندگان با نصب پلاکاردهای بزرگ در جلو کامیون خود به «بالا رفتن قیمت لاستیک»، «گران شدن عوارض و لوازم یدکی» در عین «ثابت ماندن کرایه بار» اعتراض کرده‌اند. این اعتصاب در روز چهارم بسیاری از شهرهای کوچک و بزرگ ایران را در برگرفت. روز دوشنبه ۷ خرداد ۱۳۹۷ پایانه بار تهران به این اعتصاب پیوست، اعتصاب سراسری کامیون‌داران در روز پنجم با پیوستن گروهی از رانندگان اتوبوس‌های شهری به این اعتصاب سراسری ادامه پیدا کرد.

در آن مقطع زمانی نمایندگان مجلس دهم با هیاتی از رانندگانی که در اعتصاب حضور داشتند جلسات سریالی برگزار کردند که در نهایت با همکاری وزارت صمت و دولت وقت برخی از مشکلات رانندگان با پرداخت یارانه و افزایش محدود قیمت حمل و نقل به پایان رسید ولی حالا همان رانندگان از شرایط بسیار ناراضی هستند و آنچنان که در فیلم‌هایی که در گروهای کارگری دست به دست می‌شود خبر از اعتراضی دیگر دارد.

منوچهر یکی از رانندگان ماشین‌ سنگین است که امروز در مرز «خسروی پرویزخان» کامیون خود را به نشانه اعتراض خاموش کرده است و از دیگر همکاران خود هم می‌خواهد در این اعتراضات شرکت کنند. 

او در تماسی به خبرنگار فراز می‌گوید: «الان که با شما صحبت می‌کنم قیمت لاستیک ۸۰ درصد نسبت به گذشته افزایش پیدا کرده است ولی کرایه حمل بار تغییری نکرده است و باتوجه به این شرایط که هر روز باید شاهد افزایش قیمت لاستیک و دیگر لوازم یدکی باشیم بهتر است کامیون را در پارکینگ بگذاریم تا حداقل استهلاک ماشین پایین‌تر بیاید. نه ما بلکه در هر صنف دیگری هیچکس نمی‌خواهد برای کسی مجانی کار کند.»

این رانندگی کامیون که در صف معترضان ایستاده است در همین مورد ادامه می‌دهد: «در سال‌های پیش به دلیل پایین بودن آگاهی همکاران‌مان تا بخواهید دست در جیب رانندگان کامیون کرده‌اند و از هر راحتی برای پایین نگاه داشتن سقف توقعات‌مان استفاده کرده‌اند ولی باید بگویم که نسل جدید رانندگان کامیون را عمدتا جوانان تحصیل کرده تشکیل می‌دهند که به حقوق قانونی خود اطلاع کامل دارند. واقعیت این است که کمر ما زیر بار فشارهای اقتصادی خم شده است و امیدی برای ادامه کار نداریم حداقل چیزی که ما می‌خواهیم به آن دسترسی داشته باشیم کف حقوق صنفی است.»

منوچهر به بخشی از خواسته‌ها خود و همکارانش اشاره می‌کند و می‌گوید: «توزیع ناعادلانه بار(توسط شرکت‌های باربری)، گران بودن لاستیک کامیون، نداشتن امکانت بهداشتی و استرحت‌گاه در پایانه‌ها، فرسوده بودن کامیون‌ها که در واقع عمر بیشتر ماشین‌های بالای ۲۰سال است، گرانی هر ساعته قطعات یدکی، نداشتن بیمه تامین اجتماعی مشخص، گران بودن مبالغی که در عوارضی‌ها پرداخت می‌کنیم، عدم واکسیناسیون رانندگان و ... از جمله مشکلات صنف ما محسوب می‌شود. اگر به مشکلات ما دقتی بکنید می‌بینید که چرا می‌گویم خواستار حقوق اولیه خود هستیم.»